Kwiaty na poddaszu
Tytuł oryginalny: Flowers in the Attic
Autor: Virginia Cleo Andrews
Tłumaczenie: Bożena Wiercińska
Wydawnictwo: Świat Książki
Wydanie polskie: 2012
Liczba stron: 380
"Wtedy przyszła do mnie odpowiedź, której tak długo szukałam - a wielokrotnie się zastanawiałam, czym był ten tajemniczy przycisk, włączający miłość ... i pożądanie.(...) Tu chodziło o oczy. Sekret miłości tkwi w oczach, w sposobie porozumiewania się i mówienia bez otwierania ust."
Rodzina Dollangangerów to zestaw chodzących "drezeńskich lalek". Gdy spotyka ich tragedia muszę zmienić swoje życie. Matka wraz z czwórką dzieci zamieszkują u jej rodziców. Niestety dzieci muszą zamieszkać na poddaszu, aż do śmierci dziadka. Przez kilka lat żyją jak w klatce. W trakcie tych kilku lat poznają dorosłe życie, wszystkie emocje towarzyszące ludziom oraz spędzają swoje dziecięce lata w uwięzi.
A co ich jeszcze spotkało? Tego dowiecie się czytając tę książkę.
"Z każdej książki, którą przeczytałam, zaczerpnęłam jeden paciorek filozoficznej mądrości, a wszystkie nawlokłam na różaniec, który miał mi wystarczyć do końca życia."
Byłam bardzo ciekawa tej pozycji i przez długi czas planowałam przeczytanie jej. Zdecydowałam się na to dość niedawno, nie żałuję że to uczyniłam, ale cierpię z powodu iż nie zrobiłam tego wcześniej. Pochłonięcie całego dzieła zajęło mi bardzo mało czasu. Zakochałam się w historii życia rodziny Dollangangerów. Życie dzieci jak i ich rodziców, a szczególnie matki jest bardzo fascynujące oraz burzliwe. Nie potrafiłam skończyć z tą książką i odseparować się od bohaterów. W najbliższym wolnym czasie zaczynam czytać kolejną część. Jestem bardzo podekscytowana, niecierpliwa i głodna kolejnych wydarzeń z życia rodzeństwa.
"Cierpliwość. Pomalowałam ją na szaro i powiesiłam wśród czarnych chmur. Nadzieję pomalowałam na żółto, jak słońce, które mogliśmy oglądać przez kilka krótkich, porannych godzin."
Muszę szczerze powiedzieć, tym razem czytając książkę nie skupiałam się na niczym poza fabułą. Moim jedynym cele było uznanie czy fabuła jest godna uwagi. Ostatecznie muszę powiedzieć, że powinniśmy z wielką chęcią sięgnąć po "Kwiaty na poddaszu". Mimo wielu nieprzyjemności, które spotkały bohaterów, uważam że wątek powieści został skonstruowany w idealny sposób. Tematyka książki jest ciekawa, choć niespotykana. Nie wiem czy na naszym rynku książkowym znajdziemy książki o podobnej tematyce, oczywiście pomijając kolejne części tejże serii. Jeśli znacie takie książki to piszcie w komentarzu lub na mój e-mail.
Powracając do książki. Akcja toczy się dosyć szybko, choć wszystko to, co spotyka rodzinę Dollangangerów jest po części nieprawdopodobne. To za razem irytujące, jak i zachwycające! Przyznaję ogromy plus autorce za to, że stworzyła tak niekonwencjonalny plan książki, który zaskoczy oraz zadziwi każdego czytelnika.
Jak dla mnie książka jest wspaniała, choć mam zastrzeżenie co do jej fabuły. Mimo, iż akcja jest w sumie monotonna i prosta, taki dzień jak co dzień (no prawie), w niektórych momentach potrafiłam zgubić się w działaniach głównych bohaterów. Często byłam zagubiona, w życiu Dollangangerów. Co wprowadzało mnie na nowy poziom irytacji, ale i tak nadal uwielbiam tę książkę!
Bohaterowie tejże książki są bardzo wyraziści. Każdemu dziecku, rodzicom, dziadkom oraz przypadkowym ludziom zostały przypisane konkretne cechy, od których postać nie mogła uwolnić się, aż do ostatniej strony dzieła Virginii Andrews. Charakter oraz wygląd stanowiły nieoderwaną część istnienia oraz zachowania bohatera.
W trakcie pochłaniania tych 380 stron naszej lektury możemy zaobserwować zmiany zachodzące w postrzeganiu świata przez dzieci ich zachowaniu oraz zrozumieniu swojej matki oraz babki, choć przez ten cały czas posiadają te same cechy charakteru oraz osobowości.
Ogółem książka to idealna pozycja na wolny czas oraz ciekawa odskocznia od książek czytanych na co dzień. Jest dosyć inna niż to, co zazwyczaj czytam. Nie posiada nic z fantastyki, czy książek grozy. Mile zaskoczyłam się tym dziełem...
Dla kogo jest ta książka? Oczywiście dla wszystkich, którzy są bardziej dojrzali emocjonalnie oraz tolerują wszystkie zachowania ludzi, nawet te niestosowne zachowania. Może to co piszę nie jest na miejscu, ale wiem, że niektórzy ludzie z pewnością byliby sceptycznie nastawieni co do relacji głównych bohaterów względem siebie. Nie napiszę nic więcej o zachowaniu Chrisa i Cathy i tym sposobem zakończę mój post.
Powracając do książki. Akcja toczy się dosyć szybko, choć wszystko to, co spotyka rodzinę Dollangangerów jest po części nieprawdopodobne. To za razem irytujące, jak i zachwycające! Przyznaję ogromy plus autorce za to, że stworzyła tak niekonwencjonalny plan książki, który zaskoczy oraz zadziwi każdego czytelnika.
Jak dla mnie książka jest wspaniała, choć mam zastrzeżenie co do jej fabuły. Mimo, iż akcja jest w sumie monotonna i prosta, taki dzień jak co dzień (no prawie), w niektórych momentach potrafiłam zgubić się w działaniach głównych bohaterów. Często byłam zagubiona, w życiu Dollangangerów. Co wprowadzało mnie na nowy poziom irytacji, ale i tak nadal uwielbiam tę książkę!
Bohaterowie tejże książki są bardzo wyraziści. Każdemu dziecku, rodzicom, dziadkom oraz przypadkowym ludziom zostały przypisane konkretne cechy, od których postać nie mogła uwolnić się, aż do ostatniej strony dzieła Virginii Andrews. Charakter oraz wygląd stanowiły nieoderwaną część istnienia oraz zachowania bohatera.
W trakcie pochłaniania tych 380 stron naszej lektury możemy zaobserwować zmiany zachodzące w postrzeganiu świata przez dzieci ich zachowaniu oraz zrozumieniu swojej matki oraz babki, choć przez ten cały czas posiadają te same cechy charakteru oraz osobowości.
"Niedobrze jest cierpieć w samotności. Lepiej przebywać między ludźmi i dzielić z nimi swój żal, nie zamykając go w sobie."
Jak już powiedziałam, nie poświęcałam szczególnej uwagi na nic, poza fabułą "Kwiatów na poddaszu". Z jednej strony zobowiązana jestem powiedzieć coś więcej o tej książce.
Książka jest przewspaniała jako ogół, ale język oraz słowa które wyszły spod pióra autorki pozostawiają nam wiele do życzenia. Może jestem wybredna, ale język nie jest wybitny oraz zadowalający, jest prosty oraz pospolity, nie ma w sobie tego czegoś. Aby ta książka pozostała majstersztykiem brakuje jej tylko bardziej rozwiniętego oraz bogatszego słownictwa.
Nie wiem, może autorka pisząc tę powieść postawiła głównie na treść, a nie na sposób jej przekazania. Muszę powiedzieć, że nie ma co narzekać, gdyż książka choć niedopracowana pod względem słownictwa, jest idealna pod względem fabuły oraz innych czynników. Z niesamowitą szybkością oraz chęcią czytało się tę powieść. "Kwiaty na poddaszu" przyciągają czytelnika już od pierwszej strony, co ja uwielbiam. Wtedy mogę całkowicie wgryźć się w treść oraz przenieść się lub zrozumieć świat wykreowany przez autorkę .
"To właśnie wtedy uświadomiłam sobie, że zyskując coś jednocześnie zawsze będę coś tracić."
Dla kogo jest ta książka? Oczywiście dla wszystkich, którzy są bardziej dojrzali emocjonalnie oraz tolerują wszystkie zachowania ludzi, nawet te niestosowne zachowania. Może to co piszę nie jest na miejscu, ale wiem, że niektórzy ludzie z pewnością byliby sceptycznie nastawieni co do relacji głównych bohaterów względem siebie. Nie napiszę nic więcej o zachowaniu Chrisa i Cathy i tym sposobem zakończę mój post.
"Miłość przychodzi nieproszona."
