"Papierowe miasta"

Papierowe miasta
Tytuł oryginalny: Paper Towns 
Autor: John Green
Tłumaczenie: Renata Biniek 
Wydawnictwo: Bukowy Las
Wydanie polskie: 2013
Liczba stron: 400


"Możesz się przekonać, jakie to wszystko jest sztuczne. Nie jest nawet na tyle trwałe, by je nazwać miastem z plastiku. To papierowe miasto. Mówię ci, tylko popatrz Q: popatrz na te wszystkie ślepe zaułki, ulice, które zawracają same na siebie, wszystkie te domy wybudowane po to, by się rozpaść. Na wszystkich tych papierowych ludzi mieszkających w swych papierowych domkach i wypalających swoją przyszłość, byle tylko siedzieć w cieple." 

Quentin Jacobsen to nastolatek, który zna Margo Roth Spiegelman od dzieciństwa. Q, nieśmiały, strachliwy, obawiający się swoich czynów i Margo, zupełne, jego przeciwieństwo. Margo pragnęła korzystać z życia oraz czerpać z niego szczęście, wyciskać je jak cytrynę i chwytać, każdą chwilę w swoje dłonie i jej nie wypuszczać. 

Tylko jednego pragnęła w życiu... Ale czego ??? Te pytanie wyjaśni się po przeczytaniu tej książki. 

"Ludzie mówią, że przyjaciele nie niszczą się nawzajem." 

  Muszę przyznać, że przez jakiś czas nie byłam chętna do przeczytania tej książki, ale gdy jednak zdecydowałam się na zapoznanie się z tą historii, nie mogłam się od niej oderwać, aż do ostatniej strony. Powieść poruszyła mnie dogłębnie i zawładnęła mnie, całą sobą. John Green tym razem popisał się. Osobiście uważam (od dziś), że ta książka jest najlepszą powieścią z twórczości tego pana. Zakochałam się w niej!

"Wieczność to kompozycja z chwili obecnych." 

  Nie wiem dlaczego John Green nie próbuje czegoś nowego, tylko pisze powieści o miłości, śmierci, wyborach i młodzieńczych wybrykach. Chociaż robi to bardzo dobrze, to zaczyna mnie to irytować. Tematyka (prawie) pod jeden kopyt. Przeczytasz jedną książkę, i jesteś po części poinformowany o faktach z innej jego książki. Chyba tylko to mam do zarzucenia Greenowi. 
  Jestem zdumiona lekkością pióra Greena w tej książce. Fabuła bardzo mi się podoba. Nie potrafię wyrazić jak bardzo zachwycona jestem tą książką. "Papierowe miasta" są zdecydowanie lepsze od "Gwiazd naszych wina"( jedna z pierwszych nieudolnych recenzji) oraz są na podobnym poziomie co "Szukając Alaski". Choć może trochę, tak minimalnie na wyższym schodku. 

"Zawsze wydawało mi się absurdalne, że ludzie chcą się z kimś zadawać tylko dlatego, iż ten ktoś jest ładny. To jakby wybierać płatki śniadaniowe ze względu na kolor, a nie na smak." 

  Autor w tej książce porusza wiele problemów. Odrzuceniem dziecka przez rodziców, chęć odzyskania ich uwagi oraz problemy nastolatków w amerykańskich szkołach. Ich jakże błahe problemy dotyczą nas przez całą lekturę. Mimo to, iż występują one w powieści, gubią się gdzieś pomiędzy losami nastoletniej pary. 
  Ważność takich problemów jak śmierć, dziś nas nie dotyczy. Dziś zastanawiamy się nad sensem życia, nietrwałością naszych uczuć, nietrwałością naszych serc, nietrwałością wszystkich i wszystkiego co nas otacza. Nie oczekujemy aż nadejdzie śmierć, gonimy życie, cieszymy się tym, że żyjemy, mimo kilku złych momentów ciągle gnamy do przodu, nie oglądając się za siebie. Żyjemy chwilą, nie martwiąc się o przyszłość, bo to wszystko jest nieważne. Te wszystkie przeżyte chwile pozostają w nas na zawsze, nie warto ich marnować. 

"Miasto było z papieru, ale nie wspomnienia."

  Margo i Q to postacie, które zostały wykreowane w bardzo wyrazisty oraz realistyczny sposób. Z łatwością potrafiłam utożsamić się z bohaterami. Uważam, że wszystkie postacie są przecudowni, każdy z nich ma swój urok osobisty. Margo i Quentin to nastolatkowie, którzy jako małe dzieci, wspólnie przeżyli ogromną tragedię. Dziś, licealiści nie znający się, lecz wciąż będący w swoich myślach. Ben i Radar najlepsi przyjaciele Q. Ben to chłopak nazywający dziewczyny "królisie", Radar to ambitny nastolatek prowadzący Omniklopedię (tak bardzo skojarzenia z ciocią Wiktorią)  Jak ich tu nie pokochać ???
 Stworzone postacie postępują mądrze, mają swój rozum, nawet ja w niektórych sytuacjach postąpiłabym tak samo jak oni. Czytając ich historie czułam się tak, jakbym to ja, wraz z nimi wszystko przeżywała. To było niesamowite! Najgorzej czułam się czytając książkę w szkole, prawie popłakałam się, miałam łzy w oczach, gdy czytałam fragment jak Quentin, myślał, że Margo nie żyje. Dobrze, że nikt tego nie zauważył, emocje mną targały. Nie mogłam wytrzymać tej niepewności...

"Wiesz, widok ich [matrioszek] wszystkich razem naprawdę skłania człowieka do refleksji nad formami, w jakich wyobrażamy sobie nasze mity."

Podsumowując, jest to wspaniałą książka (powtarzam to już chyba czwarty raz, ale po prostu tak uważam). Powieść została napisana wspaniałym językiem, nie wybitnym, ale bardzo mi się podobał. Każdemu z nas, z ogromną łatwością przyjdzie zapoznać się z tą lekturą. Z przyjemnością zagłębiałam się w tę powieść, mimo wcześniejszych obaw i niechęci. Teraz mogę umierać... nie no bez przesady... :)
Kto może przeczytać tę książkę?? Zapewne każdy! Młodszy, czy starszy. Chłopak, czy dziewczyna. Niezależnie od płci i poglądów na świat, uważam iż każdemu spodoba się ta powieść. 

"Papierowe miasta" są bezkonkurencyjne!

PÓJDZIESZ DO PAPIEROWYCH MIAST 

I NIGDY JUŻ NIE POWRÓCISZ 

"Papierowe miasta"- czyli kolejna książka Greena, która doczekała się swojej ekranizacji. W główne role wcielili się: Nat Wolff oraz Cara Delevingne. 

Premiera filmu, w Polsce odbędzie się 31 lipca 2015 roku. 

Nie mogę się doczekać, ale już po zwiastunie widzę, że inaczej sobie to wszystko wyobrażałam. I szczerze muszę powiedzieć, że jakoś nie widzę Cary jako Margo, ale zobaczymy po filmie, może zmienię zdanie.