"Kradzione róże"

Kradzione róże
Autor: Anna Łacina
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Wydane: w 2010 roku
Liczba stron: 345


"Jak by to było dobrze, gdyby myśli przechodziły między osobami tak jak ciepło.
Kiedy się dotykają. Albo.. całują... Gdyby się wtedy można było wymieniać myślami. Słowa bywają źródłem nieporozumień."

W tejże książce poznajemy losy sióstr Jaśminy oraz Róży. Obie udają się na wakacje. Starsza z dziewczyn, studentka medycyny- Jaśmina wyjeżdża do Grecji, a Róża udaje się na pielgrzymkę do Częstochowy.  Obie przeżywają niezapomniane chwile. Szczęśliwe i te mniej szczęśliwe. Chwile zauroczenia oraz zakochania. 

Ale czy zauroczenie jednej z dziewczyn jest na pewno dobre? 

Może przysporzy wiele zmartwień i udręk jej rodzinie? 

A to wszystko dzieje się w trakcie wymarzonych wakacji ! 

"-Chodzi mi o to, że nieraz dostajemy taki czas spokojnej pewności czy wielkiego szczęścia po to, żeby mieć z czego czerpać, gdy już nie będzie tak różowo." 

  Po raz pierwszy spotkałam się z twórczością Pani Anny. Teraz żałuję, iż często omijam szerokim łukiem twórczość polskich pisarzy. Teraz widzę, że jednak coś tracę. Nigdy więcej nie będę taką idiotką i nigdy więcej nie będę omijać polskich książek. Zaczynam życie z książkami od nowa. "Kradzione róże" to pierwsza powieść, na której się nie zawiodłam. To jest naprawdę dobra książka. Słyszałam, że jest także inna książka "Czynnik miłości", właśnie tej Pani, która także jest godna podziwu. Zachwyca niebanalną historią, która jest jakby początkiem również tej historii. 

"Powiem bardzo wyraźnie, żeby nie było niedomówień - ciągnęła, patrząc mu prosto w oczy. - Kocham cię i bardzo mi na tobie zależy. Ale to nie znaczy, że złamię swoje zasady. Nie dlatego, że zasady kocham bardziej niż ciebie. Dlatego, że uważam je za dobre. Dla mnie, dla ciebie, dla nas."

  Wszystko zaczyna się bardzo dobrze. Jest szczęśliwa rodzina. Ojciec, który nazywa swoje córki "krzewuszki", gdyż każda z nich nosi nazwy kwiatów. Jednak wszystko w jednym momencie potrafi się zawalić. To wszystko jest zawarte w tejże niepozornej książce. Tak dobrze przeczytaliście, w niepozornej książce. Biorąc się za tą lektura nie miałam pojęcia z czym mam do czynienia. Moja niewiedza w tym momencie była naprawdę dobra. Mile zaskoczyłam się tym tomem. 

  Książka jest napisana ładnym, łatwym w zrozumieniu językiem, który z łatwością można czytać. Niebanalna historia podkreśla efekt prostoty, który został przekazany w tej książce. Od pierwszych stron można zakochać się w głównych bohaterach oraz w ich losach. Gdy już zaczniemy czytać, nie możemy skończyć. Ta historia pochłania nas do końca. Jesteśmy całkowicie zafascynowani losami bohaterów oraz z nimi przeżywamy ich wszystkie rozczarowania, chwile szczęścia oraz smutku.


  Książka napisana jest w ciekawej formie. Każdy rozdział złożony jest z kilkunastu pod rozdziałów, a każdy rozdział to jakby kartka z dziennika. Akcja dzieje się (prawie) na zmianę raz jest u Jaśminy, raz u Róży, później u ich rodziców, a pod koniec również zostały zamieszczone momenty z Arielem w roli głównej ( Ariel prawie jak Aris :D hahah). Wszystko działo się w miarę szybko, ale nie za szybko. Każdy może z łatwością odnaleźć się w sytuacji, która aktualnie odbywa się u bohaterów. 


  Właściwie to nie wiem za co pokochałam tę książkę. Za to, iż jest napisana ładnym, prostym językiem? Czy może za to, że fabuła jest naprawdę ciekawa i nie zanudza? Nie mam pojęcia...
PO PROSTU TA KSIĄŻKA JEST CUDOWNA! I chyba wszystko mi się w niej podobało. Poczynając od okładki, przechodząc do fabuły oraz kończąc na ostatnim zdaniu tej książki. To jest majstersztyk!  

Moja ocena: 10/10

źródło: Tumblr

"Jestem pewien, że to już niedługo. Nawet poza chmurami świeci słońce, a po nocy musi przyjść dzień."