"Love, Rosie/ Na końcu tęczy"

Love, Rosie/ Na końcu tęczy
Tytuł oryginalny: When Rainbows End
Autor: Cecelia Ahern
Wydawnictwo: Akurat
Wydanie polskie: 2014
Liczba stron: 512


"Życie jest zabawne, prawda? Kiedy już myślisz, że wszystko sobie poukładałeś, kiedy zaczynasz snuć plany i cieszyć się tym, że nareszcie wiesz, w którym kierunku zmierzasz, ścieżki stają się kręte, drogowskazy znikają, wiatr zaczyna wiać we wszystkie strony świata, północ staje się południem, wschód zachodem i kompletnie się gubisz. Tak łatwo jest się zgubić."

Rosie i Alex od dzieciństwa byli najlepszymi przyjaciółmi. Wspólnie przeżywali wiele przygód, rozczarowań i przepiękne chwile szczęścia. Ich życie spłatało im wiele figli. Mimo utraty kontaktu ich więź zacieśniła się jeszcze bardziej. Alex ułożył sobie życie, a Rosie została nastoletnią mamą. Nie zdawali sobie sprawy jakie uczucia tak naprawdę żywią do siebie. Całe życie przebyli ukrywając swoje uczucia, przyznali to tylko już u kresu życia. Ta chwila milczenia po tylu latach wydawała się słuszna i odwzajemniona. 

"Ludzie przychodzą, ludzie odchodzą. Wiemy o tym, ale za każdym razem, gdy się to zdarza, jesteśmy zaskoczeni. To jedyna rzecz w naszej egzystencji, której możemy być pewni, ale często łamie nam serce."

  Gdybym nie wiedziała, że już jest film i nie przeczytała kilku pozytywnych recenzji na temat tej książki nigdy bym po nią nie sięgnęła. Po prostu, nie przepadam za tego typy literaturą. Romanse i melodramaty, to nie dla mnie. Parę godzin po odłożeniu tej książki muszę przyznać, że powoli zmieniam swoją opinię na temat tego gatunku książek. Zakochałam się w tej historii stworzonej przez panią Ahern.

  Przepiękna okładka filmowa jak i oryginalna niesamowicie współgrają z utworem oraz w jakiś sposób są podobne do siebie. Co jest dosyć ciekawe... 

  Interesująca jest forma jak został napisany ten tom. Praktycznie każda książka jest pisana w formie narracji pierwszoosobowej lub trzecioosobowej, tutaj jest inaczej. Losy bohaterów są ukazane za pomocą listów, smsów, wiadomości na czatach internetowych, zaproszeń, e-mailów, tylko epilog został napisany standardowo. Przez ten specyficzny zapis możemy poznać prawdziwe uczucia bohatera bez żadnej aluzji co do ich czynów. Utożsamiamy się z charakterami, opiniami, emocjami oraz sposobem bycia postaci. Chociaż, aby przyzwyczaić się do takiej formy trzeba było wgryźć się w fabułę, ale to nic trudnego. Z łatwością można do tego przyzwyczaić się. Zdarzało się kilka niedomówień, a niektórych faktów trzeba było się domyślić, albo ich wyjaśnienie znajdowało się w kolejnych listach. 

"To nie takie proste, gdy rany próbuje wyleczyć ta sama osoba, która je zadała."

  Cecilii Ahern zabiera nas w świat nastoletniej miłości oraz tej prawdziwej, przyjaźni po grób. Bohaterowie mimo iż mają wiele problemów oraz trosk wyglądają na szczęśliwych. Cieszą się, że właśnie tak, a nie inaczej potoczyło się ich życie. Co naprawdę potrafi być budujące. Rosie najsilniejsza bohaterka, która potrafi przeciwstawić się problemom, nie boi się walczyć  o swoje. Rosie jako dorosła kobieta z nastoletnim dzieckiem stara się spełnić swoje marzenia. Jej upór,wytrwałość oraz ambicje prowadziły ją do czegoś niemożliwego, czegoś czego nigdy nie myślała, że się spełni. To budowało jej osobowość i charakter, który był nietuzinkowy. Podążając za losami bohaterów widzimy, że Alex także pragnie spełnić swoje marzenia, ale udaje mu się to wcześniej niż Rosie.

  Uważam, że autorka idealnie stworzyła postacie, które są jak najbardziej prawdziwe, no bo przecież kto nie ma marzeń, kto nie ma problemów i która nastolatka nie mogłaby mieć dziecka w tak młodym wieku. Już powiedziałam kilka zdań na temat Rosie i Alexa, więc nie wiem o czym jeszcze napisać :) O może wspomnę iż relacje głównych bohaterów są tak naturalne oraz piękne na swój sposób. Zakochałam się w ich rozmowach. Mimo, że dzieliła ich spora odległość potrafili przełamać tą barierę i ciągle się przyjaźnić. Katie córka Rosie także ma swojego najlepszego przyjaciela, i tutaj możemy zauważyć pewne podobieństwo do relacji dorosłych już przyjaciół: Rosie i Alexa. Mogę powiedzieć, że te młodsze pokolenie, było pokoleniem, które naprawiało błędy swoich poprzedników. Ja tak uważam, a jakie jest wasze zdanie na ten temat?

"Myślę, że życie lubi nas od czasu do czasu wypróbowywać: czujesz, że się staczasz, coraz szybciej, a kiedy Ci się wydaje, że już dłużej tego nie wytrzymasz, nagle się poprawia."

  Plusem tej książki jest to, że z łatwością, z poważnego tematu przeskakujemy w bardzo humorystyczne momenty. Nie drąży w rozpacz bohatera, tylko go w jakiś sposób rozwesela. Nie czujemy tego nacisku rozpaczy czy współczucia. Raz jesteśmy rozbawieni, kolejno zostajemy pogrążeni w rozpaczy. Przez całą lekturę kibicowałam Rosie i Aleksowi. Irytowało mnie to, że aż tyle przeszkód musieli przebyć aby nareszcie mogli połączyć się w swej miłości. Mimo to cieszę się, że właśnie takie postało zakończenie. Ale jak to ja, przeczuwałam jak to wszystko się zakończy, wiedziałam. Śledziliśmy losy bohaterów na przestrzeni lat, zauważamy jak się zmieniali oraz jak zmieniały się ich priorytety. Jesteśmy z nimi oraz dorastamy z nimi. 

 "Love, Rosie" czy jak ktoś woli "Na końcu tęczy" to wzruszająca, zabawna i poruszająca historia, która poruszy w nas wszystkie emocje. Od smutku po radość, od przyjaźni po miłość... Jest to książka dla każdego. Dla nastolatki oraz dla dorosłej kobiety. Każdy znajdzie coś dla siebie pośród ciepłej, rodzinnej atmosfery. Być może ktoś odnajdzie sens życia w tej książce. Wszystko jest możliwe... 

"Można uciekać i uciekać w nieskończoność, ale prawda jest taka, że wszędzie tam, gdzie się zatrzymasz, dopadnie Cię Twoje życie." 

Moja ocena: 9/10

Co do filmu. Jeszcze nie oglądałam, ale słyszałam, że ogromnie różni się od książki oraz jest wiele niedomówień... No to tak jak zwykle bywa w ekranizacjach książek. Musze powiedzieć, że cieszę się z doboru obsady. Każdy z nich spełnia moje oczekiwania. No może oprócz Grega. Myślałam, że to będzie mało przystojny zrzęda, a tu niespodzianka! Christian Cooke. Mam nadzieję, że film jest tak samo dobry jak książka, a może i lepszy! (Mimo tych kilku braków)

Mam nadzieję, że dobrze spędzacie Walentynki (w ogóle Walentynki pisze się z dużej litery?).  Osobiście nie obchodzę takich świąt i jestem singielką (jejj). 

Ale wam i waszym połówkom życzę wszystkiego dobrego, a przede wszystkim MIŁOŚCI! ♥